Fabrice Moreau (43) is zowel schilder als drummer/componist, hier presenteert hij met zijn quintet het album “Double Portrait” een verwijzing naar zijn twee artistieke bezigheden, achter het drumstel en voor het schildersdoek. Fabrice is een veel gevraagd slagwerker in Frankrijk en ook in diverse genres, pop, chansons, big band, straight jazz, maar hier creëert hij zijn eigen sound. Dit is moderne jazz net zoals zijn schilderkunst modern is, abstract en non figuratief. In het cd boekje staan 11 afbeeldingen van zijn schilderijen waarvan de titels corresponderen met de composities op het album. Zo is er een nummer met de titel “Ajax” , als Nederlander intrigeerde mij dat wel, ik dacht natuurlijk onmiddellijk aan de voetbalclub met die naam. Nee die was het niet, maar wel de naamgever van de club zoals die nog steeds staat afgebeeld op het clubembleem, de Griekse held Ajax. Fabrice koos de naam omdat deze held uit de Griekse mythologie beroemd was door zijn moed maar uiteindelijk ten onder ging door zijn zwaarmoedigheid. “J’ai eu envie de lier ma musique à ma peinture, de mêler mon geste de batteur à celui de peintre” aldus Fabrice in het cd-boekje.

Nog wat uitspraken van hem, ik zal ze vertalen : Als drummer denk ik onmiddellijk aan improvisatie vanaf het moment dat ik een noot speel of het nu is uitgeschreven of niet. Het ontstaan van mijn composities is een tweeledig proces, eerst wordt de muziek gespeeld zoals die is opgeschreven gelijk aan een traditioneel orkest en daarna volgt het loslaten van het resultaat en gaan we stap voor stap terug, naar de stiltes en de noodzaak van de melodische lijnen. Iedere muzikant kiest spontaan om de een of andere noot te spelen van het thema zonder een voorbestemde rol, van de bas naar het saxofoon of piano gedeelte, afhankelijk van ieders verbeeldingskracht waardoor er meerdere mogelijkheden ontstaan voor improvisatie als een verlengstuk van de compositie.

Moreau wordt hier gesteund door Ricardo Izquierdo (ts), Antonin-Tri Hoang (as, basclt.), Jozef Dumoulin (pno) en Matyas Szandal (bs), als speciale gast is er nog Nelson Veras (gtr). Dit album, voor zover mij bekend zijn eerste onder eigen naam, bevat bijzonder intrigerende en beeldende muziek die zich inderdaad heel goed laat weergeven door abstracte schilderkunst of vice- versa. De wisselwerking tussen de muzikanten verloopt uiterst soepel, dit is een goed ingespeeld gezelschap waarin er spontaan en trefzeker op elkaar wordt gereageerd. Een fraai staaltje jazz van de bovenste plank uit La Douce France.

Jan van Leersum